1. Γέννηση – οικογένεια

Ο Ιπποκράτης, ο διασημότερος γιατρός της Αρχαιότητας, καταγόταν από το νησί της Κω και ήταν γιος του Ηρακλείδη. Όλη η οικογένεια ανήκε στη συντεχνία των Ασκληπιάδων, δηλαδή εκείνων που ασκούσαν την ιατρική και ανήγαν την καταγωγή τους στον Ασκληπιό. Η ιατρική παράδοση στο νησί, όπως και στη γειτονική Κνίδο, στα μικρασιατικά παράλια, ήταν μακρά και σημαντική. Τα βιογραφικά στοιχεία για τον ίδιο τον Ιπποκράτη είναι πενιχρά και συχνά τυλιγμένα με το μανδύα του μύθου. Πάντως η γέννησή του πρέπει να τοποθετηθεί γύρω στο 460 π.Χ.

2. Εκπαίδευση – έργα

Γνωρίζουμε ότι μεταξύ των δασκάλων του συγκαταλέγονταν οι σοφιστές Γοργίας και Πρόδικος, ο φιλόσοφος Δημόκριτος, καθώς και ο γυμναστής Ηρόδικος από τη Σηλυμβρία. Γνωρίζουμε επίσης ότι ταξίδεψε αρκετά ασκώντας την ιατρική και μάλλον πέθανε στη Λάρισα περίπου το 370. Η ευρεία μόρφωσή του, η οποία είχε και φιλοσοφικές προεκτάσεις, εξηγεί γιατί ο Ιπποκράτης ξεχώρισε μεταξύ των συγχρόνων του γιατρών: οι ιατρικές του παρατηρήσεις πήγαζαν από βαθύτερη γνώση της φύσης και μπορούσαν να υποστηριχθούν με επιστημονική επιχειρηματολογία.

Η τελευταία αναπτύχθηκε συστηματικά στα εκτενή του συγγράμματα. Το λεγόμενο Corpus Hippocraticum περιλαμβάνει περίπου 58 ιατρικά συγγράμματα σε 73 βιβλία, αν και του έχουν αποδοθεί και άλλα, τα οποία όμως μάλλον είναι ψευδεπίγραφα. Τα γνήσια συγγράμματά του χαρακτηρίζονται από την καλή χρήση της ιωνικής διαλέκτου, αλλά και από τα ιατρικά επιχειρήματα. Ιδιαίτερη σημασία για τον τρόπο σκέψης του Ιπποκράτη έχει το σύγγραμμα Περί αρχαίης Ιητρικής, στο οποίο στηρίζεται η άποψη ότι οι παθολογικές περιπτώσεις είναι συχνά εξατομικευμένες, εξαρτώνται από τον τρόπο ζωής και διατροφής του καθενός και δεν πρέπει να υπάγονται σε γενικευτικές φιλοσοφικές απόψεις. Με τον τρόπο αυτό ο Ιπποκράτης εναντιώθηκε σε διάφορες φιλοσοφικές θεωρίες περί του σώματος, που πρότασσαν τη φιλοσοφία και έθεταν σε δεύτερη μοίρα την επιστημονική παρατήρηση. Ωστόσο δεν απέφυγε και ο ίδιος κάποιες γενικεύσεις, που οδήγησαν στην ανάπτυξη της θεωρίας των χυμών: σύμφωνα με αυτήν, οι ασθένειες προκαλούνται από τη δυσκρασία των τεσσάρων βασικών χυμών του σώματος, δηλαδή της μαύρης χολής, της κίτρινης χολής, του αίματος και του φλέγματος.

Ορόσημο της ευρωπαϊκής επιστήμης αποτελεί και το σύγγραμμά του για την «ιερά νόσο»,δηλαδή την επιληψία. Οι αρχαίοι απέδιδαν την ασθένεια αυτή στους θεούς, ο Ιπποκράτης όμως απέδειξε ότι δεν είναι σε τίποτε πιο «θεόσταλτη» η ασθένεια αυτή από άλλες αρρώστιες. Αν και απέτυχε να αποδώσει ορθά τα αίτιά της, θεωρώντας ότι προκαλείται από φλέγμα που κατέρχεται από τον εγκέφαλο και φράζει τα αιμοφόρα αγγεία, ωστόσο η μεθοδολογία και η ιατρική επιχειρηματολογία που διατυπώνει διαχώρισαν οριστικά την ιατρική επιστήμη από τη δαιμονολογία.