Τα ψωμιά που δεν πέφτουν

«Μια φορά κι έναν καιρό, καθώς λένε, ένας φούρναρης παράγγειλε σ' ένα φτωχό ζωγράφο να τονε ζωγραφίσει την ώρα που φούρνιζε ψωμιά. Ο ζωγράφος άρχισε να δουλεύει, και όταν καταπιάστηκε να εικονίσει το εργαστήρι, αντί να το φτιάξει οριζόντιο, σύμφωνα με την προοπτική, το έφτιαξε κάθετο δείχνοντας όλο του το πλάτος^. έπειτα, με τον ίδιο τρόπο, ζωγράφισε πάνω στο φουρνιστήρι κι ένα καρβέλι. Πέρασε ένας έξυπνος άνθρωπος και του είπε: "Το ψωμί, έτσι που το 'βαλες, θα πέσει". Ο ζωγράφος αποκρίθηκε, χωρίς να σηκώσει το κεφάλι: "Έννοια σου^. μόνο τα αληθινά ψωμιά πέφτουν^. τα ζωγραφικά στέκουνται^. όλα πρέπει να φαίνουνται στη ζωγραφιά!"
Το παράμύθι αυτό μου θυμίζει έναν πολύ μεγάλο τεχνίτη, που επειδή ακριβώς "όλα πρέπει να φαίνουνται στη ζωγραφιά", ιστορίζοντας την άποψη του Τολέδου, έβγαλε από τη μέση, με το δικαίωμα της τέχνης, το νοσοκομείο του Δον Χουάν Ταβέρα και το τοποθέτησε σ' ένα χάρτη. Ο μεγάλος τεχνίτης, το ξέρετε, είναι ο Κρητικός Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, και ο ζωγράφος του παραμυθιού είναι ο Μυτιληνιός Θεόφιλος Γ. Χατζημιχαήλ...»

Γιώργος Σεφέρης, «Θεόφιλος», Η Λέξη 172 (Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2002), αφιέρωμα στον Θεόφιλο, σελ. 987-988. Πρώτη δημοσίευση του κειμένου: Αθήνα 1962.